1990-91'de Lonrda'da Thief and the Cobbler'da çalışırken zor aylar geçirmiştik; evliliğimin ilk yılında eşimi evde bırakarak stüdyoda uzun saatler harcamış, geç vakit ağrılarla dönmüştüm- tıpkı çizdiğim karakter gibi. (Bkz:"Hırsız ve Kunduracı", 18 Eylül 2012 ve "Sürünen Haberci", 21 Aralık 2012) 1991'de Berlin'e taşındık, Hahn Film'de çalışıyorduk ve benden Biss Kids diye bir televizyon programı için karakterler tasarlamam istenmişti. Programda çocuklar büyükleri, hem de yetkili büyükleri sorgulayacak, eleştirecek, köşeye sıkıştıracaklardı. (Bizim basının yüzyüze yapamadığı şey! Ancak arkadan, uzaktan...!) Biss Kids "ısıran çocuklar" gibi bir anlama geliyor (Biss=ısırık).
Londra'daki çalışmadan sonra bu karakterler pek canlı, pek
 |
| Biss-Kid'lerle- with the Biss Kids. |
Buradaki canlandırmalar benim; müteakip canlandırmaları başka meslektaşlar üstlendi.
Bu günlerde büyüklerin davranışları, ani çark etmeler ve eski söylemleri unutmalar canımı sıkınca bu "ısıran çocuklar" aklıma geldi. İyi bir ısırığı hakkeden o kadar çok büyük var ki...! (Harrrt!)
BISS KIDS from tahsinozgur on Vimeo.
ENGLISH
I had a difficult stint on The Thief and the Cobbler in London in 1990-91 where , on the first year of my marriage, I had to leave my wife at home while I worked overtime in the studio, only to return with an aching back- much like the character I was animating. (See: "The Thief and the Cobbler", 18 September-Eylül 2012, and "The Crawling Messenger", 21 December-Aralık 2012) In 1991 we moved to Berlin and were both working for Hahn Film. I was asked to design some characters for a television program called Biss Kids where children are supposed to make adults in responsible positions sweat with some "biting" criticism- the type our journalist here can't do face to face, but only behind backs, from a distance.
After the difficult and tight animation in London, these characters were refreshingly loose and lively, a little anarchic as befits their role, and free. I remember truly enjoying animating them. Then someone decided to give them costumes. This slowed down the animation, clean-up and coloring, doing away with all possibility of spontaneous production so essential for the concept of the program.
The animations you see here are mine; further animation was produced by others.
Seeing the behavior of adults these days with chameleon-like switches of opinion I remembered those "bite kids". There are so many adults out there that could do with a good hard bite! (Chomp!)
