Bugün e-posta üzerinden üzücü bir haber aldım; bir zamanlar
Walt Disney Paris stüdyosunun başında olan Bruno Gaumetou’yu 12 Ekim 2018'de kaybetmişiz.
Mösyö Gaumetou (kendi “Bruno” dememde israr etse de ona hep
öyle hitab ederdim) bir centilmendi, ve aramızda sıcak ama saygılı bir dostluk
gelişti, stüdyodaki pozisyonlarımızın gerektirdiği resmiyeti zorlamayan bir
arkadaşlık. Stüdyoya yakın oturduğum için yürüyerek giderdim, o da sıhhi ve
atletik yönünden dolayı yürürdü ve yolda sık sık karşılaşırdık. “Comment vas-tu,
Tahsin?” (“Nasıl gidiyorsun?”, bizdeki “nasıl gidiyor” anlamına) diye sorar,
ben de “à pied” (“yürüyerek”) şeklinde, sınırlı Fransızcamın yettiği bir kelime
oyunuyla karşılık verirdim. Bu aramızda tekrar eden bir espri, nerdeyse bir
ritüel haline gelmişti.
Seneler sonra, 2009'da, yine beraber çalışmamıza ramak kaldı. Mösyö Gaumetou Disney
Paris’in çabalayan kalıntısı olan Neomis Animasyon’un başındaydı ve ben de yeni
yapılacak uzun metrajlı Titeuf
filmine uzaktan canlandırma yapacaktım. Sahnelerim toptan geri çevrildi, olysa çoğu
baştan kabul edilmişti. Hâyal kırıklığına uğradım dersem çok hafife almış olurum.
Mösyö Gaumetou kabul edilmeyen ve kullanılmayacak olan sahnelerimin ücretini
ödeyerek büyük bir asalet örneği gösterdi. Aynı asil davranışı prodüksyon
şirketi MoonScoop’dan göremeyecekti ama. 26 Ocak 2014'te yeni eski çalışma arkadaşlarıyla paylaştığı
buruk bir elektronik postayla MoonScoop’un Neomis'e Titeuf
çalışmalarından doğan borçlarını ödemediğini, bu yüzden stüdyonun
kapanacağını bildirdi. (Bu olayla ilgili daha fazla bilgi için bkz: "Olamadı İşte", 28 Ağustos 2015.)
Bruno Gaumetou daha 23 yaşında Azrail’le yüzyüze gelmişti.
Kanserdi, ve onu yenmeyi başardı. Zorlu günlerden hayata yeni bir bakışla
çıkmıştı. “Ölümün Bana Verdiği bu Hayat” (Cette
Vie que la Mort m’a Donnée) başlıklı kitabıyla tecrübelerini ve düşüncelerini
kamuoyuyla paylaştı.
Canlandırma dünyasından çekilerek başka teşebbüslere
yönelince artık Annecy Festivali’nde karşılaşma şansım kalmadı. Bugün beni
tahmin edebileceğimden çok daha fazla vuran acı haberden sonra artık hiçbir
zaman, hiçbir yerde karşılaşamayacağımızı kabul etmek zorundayım.
Comment vas-tu, Tahsin?
Ce matin, plutôt mal, M. Gaumetou. (Bu sabah, biraz kötü Mösyö Gaumetou.)
Sağda: Mösyö Gaumetou Annecy'de videokameramıza
yakalanmış, yukarıdan aşağı 2001, 2005 ve 2009.
yakalanmış, yukarıdan aşağı 2001, 2005 ve 2009.
ENGLISH (Pour Français, prière de voir en bas.)
Today I received a sad e-mail; Bruno Gaumetou, who once headed Walt Disney Feature Animation, Paris, has left us on October 12th, 2018.
Years later, in 2009, I almost had a chance to work with him again;
he was managing Neomis Animation, the struggling remnant of the Walt Disney
Feature Animation Paris, and I was to animate scenes for the Titeuf feature from home. My scenes were
all turned down, en masse, after most had been first approved. To say I was
disappointed is a mild way of putting it. M. Gaumetou had the noble spirit to
reimburse me for my efforts, even though none of my animation was used. The
production firm, MoonSoop, was apparently less chivalrous in dealing with him
and Neomis; On January 26th 2014 M. Gaumetou sent out a resentful e-mail to present and former
collaborators detailing how MoonScoop failed to pay Neomis for the studio’s efforts
on Titeuf, and how Neomis had to
close it’s doors because of that. (For more on that story, see: "It Could Have Happened", 28 Ağustos- August 2015.)
M. Gaumetou had once had a close brush with the grim reaper
as a young man of 23. It was cancer, which he managed to overcome. He emerged from the ordeal
with a new outlook on life, which he shared with the general public in his book
“This Life, Which Death Gave Me” (Cette Vie que la Mort m’a Donnée).
He left the field of animation for other ventures, which
meant I could no longer hope to run into him at the Annecy Festival. Now, with
this sad news which hit me far more than I would have thought, there is no
longer a chance of running into him anywhere.
Comment vas-tu Tahsin?
Ce matin, plutôt mal, Monsieur Gaumetou. (Rather bad this morning, M. Gaumetou.)
Right: M. Bruno Gaumetou caught by our videocamera in
Annecy, from top downwards in 2001, 2005 and 2009.
FRANÇAIS:
J’ai reçu une triste nouvelle par e-mail ce matin. Le 12 Octobre 2018, nous
avons pérdu Bruno Gaumetou, autrefois dirigeant du Studio Longues Métrages
Disney de Paris.
Monsieur Gaumetou (je l’ai toujours appelé de ce ton
formel, même qu’il a insisté sur “Bruno” tout simple) était un vrai gentleman,
et nous avos cultivé une amitié aussi chaleureuse que cordial, de sorte qu’on ne
dépassait jamais les limites de nos positions professionelles dans le studio.
J’habitai dans le voisinage du studio et j’y suis allé en marchant. M. Gaumetou
était amateur d’une vie saine et sportive, et marchait également. Nous nous
sommes rencontrés très souvent en chemin. “Comment vas tu, Tahsin?” demandait-il,
“à pied”, répondai-je, faisant un calembour au mesure de mon Français limité.
Ceci est devenu une blague repetée, presqu’un rituel entre nous.
Les années ont passées, on était arrivés à l'an 2009, nous avons failli travailler ensemble sur
un autre projet. M. Gaumetou était devenu le dirigeant du Studio Neomis, formé des
restes du Studio Disney Paris. Il s’agissait du projet longue métrage Titeuf le Film, et je devait animer des
plans dès chez moi. Mais tous mes plans ont finis par être réfusés en masse,
autant plus doulereux pour moi puisqu’une bonne partie êtait déjà acceptée.
J’était déçu, bien plus que déçu! M. Gaumetou, cet âme noble, m’a rembourse
pour la totalité du travail qui ne serait plus utilisé. La société de
production, MoonScoop agitait d’une manière beaucoup moins chivalresque envers
lui et Neomis; En 26 Janvier 2014 M. Gaumetou a envoyé un e-mail plein d’amertume à ses collaborateurs, actuels et anciens, racontant comment MoonScope àvait réfusé d’honorer ses dettes
pour le travail du studio sur Titeuf,
faite qui forçait Neomis à fermer ses portes. (Pour les details de cette
mésaventure, voir: "Olamadı İşte- It Could Have Happened", 28 Ağustos- Août 2015.)
M. Gaumetou était un jeune homme de 23 ans quand il avait fait
conaissance de l’ange de la mort pour la première fois. Il souffrait du cancer,
maladie mortelle qu’il avait reussi de vaincre. Sa lutte lui avait donnée une toute
autre vision de la vie, et cette vision, il a partagé avec la publique dans son livre Cette Vie que la Mort m’a Donnée. Il s’est retiré du monde d’animation pour se lancer a d’autres poursuites, ce qui a mis fin à toute possibilité, pour moi, de le rencontrer au Festival d’Annecy. Apres la nouvelle triste que je viens de recevoir, et qui m’a touchée plus profondement que j’aurais jamais cru, il ne reste plus de probabilité de le rencontrer où que ce soit!
“Ou vas tu, Tahsin?”
“Ce matin, plutôt mal, Monsieur Gaumetou.”
À droit: M. Bruno Gametou surpris par notre caméra video à Annecy, de haut en bas en 2001, 2005 et 2009.
