TÜRKÇE (For English please scroll down.)
"...Çiziyorum, ve çiziyorum. Kendimi alamıyorum! Ne büyük bir zevk bu! Ve ne kadar faydalı! Yapmak istediğim şeyleri önceden görsellemek ve sonra da onların tasarladığım gibi ortaya çıktıklarını görmek beni ayrıca keyiflendiriyor."
Bu sözler benim öğretmenim, arkadaşım Jim' e ait. Kendine öyle hitab etmemi isterdi; duyduğum saygıdan dolayı bu kısaltmayı kullanmak bana hep zor gelmiştir. Yazışırdık, bu alıntı 11 Kasım 2011 tarihli mektubundandır.
Aramızdan ayrıldığını Facebook'ta 4 Nisan 2015 tarihli paylaşımdan öğrendim.
James Macaulay Kanada'da Sheridan College Animasyon Bölümü öğretmenlerindendi. 1980, 81 ve 82'nin yaz aylarında orada öğrenciydim. Yaz programı uluslararası öğrencilere sunuluyordu ve James Macaulay- peki, Jim- daima öğrencileriylerin yanındaydı. Hâlbuki yaz programının resmi öğretmenlerinden değildi bile; en azından öyle hatırlıyorum. Bildiği herşeyi öğretmek istiyordu, ve siz de gerçekten öğrenmek istiyorsanız mükemmel bir öğretmen-öğrenci ahengi oluşuyordu.
Bir öğrenci balina avcılığına karşı bir film yapmak istemişt. Jim kalemi alıp balina avcılığında kullanılan gemilerin görünüşlerini anlattı. Çok kısa bir zaman sonra, belki de ertesi gün, okula elinde küçük ahşap oyma bir maketle geldi- bir balina avlama gemisi, stilize ama zıpkını da eksik değil. Evinde atelyesinde yapıvermiş; model olarak kullanması için öğrenciye verdi.
Jim'le ortak ilgilerimiz vardı: çizim, canlandırma, trenler, uçaklar, gemiler, maketler, ince ve temiz işçilik. Adresini bulduğumda yazışmaya başladık. Bir mektubun ondan geldiğini zarfın üzerindeki zarif el yazısından tanır, sevinirdim. Mektupla beraber eskiz defteri sayfalarından fotokopiler ve el becerilerinin fotoğraflarını gönderirdi. Kendi öğrencilerim olduğu zaman öğretmenimden aldıklarımı elimden geldiğince aktarmaya çalıştım ve bana gönderdiği mektupları bile paylaştım.
Sonra hastalığını öğrendim. Kendisi pek etkilenmişe benzemiyordu. Ama mektupları seyrekleşti. Eski dosyalara bakıyorum, en son mektubunun tarihi 24 Nisan 2013, yani neredeyse iki sene önce! Yakında taşınacağını, artık atelyesinden vazgeçmek durumunda olduğunu yazıyor, "ilk fırsatta" uzun bir mektup yazacağını ilave ediyor. Benim son mektubumun tarihi 2 Haziran 2014, ayrıca Aralık ayında da geleneksel yeni yıl resimlerimden gönderdim. Şimdi "keşke en az bir kere daha yazsaydım" diyorum ama tesellim şu ki son yazan yine de bendim, hiçbir mektubunu cevapsız bırakmadım.
Bana ilham veriyordu, bir rol modeli olmuştu, bir ruh ikizi, iyi bir arkadaş, ikinci bir baba figürüydü- ve gerçek babamı kaybetmem üzerinden bir sene geçmeden ikincisini de kaybettim. Böyle kayıplar hep üzücü olur ama ben çok garip bir yanlızlık da hissediyorum. Jim'in öğrencisi olarak teselliyi yine kalem ve kâğıtlarımda arayacağım. O kesinlikle bunu onaylardı.
Jim'in 11 Kasım 2011 tarihli mektubunun sonu:
"-ve senin gibi çok iyi arkadaşlarım var. Sana sen olduğun için teşekkür ederim! Senden haber almak beni çok sevindiriyor. Eski arkadaşın Jim'den en iyi dilekler."
Siz de siz olduğunuz için eski arkadaşınızdan teşekkürler hocam.
Öğretmenim eskiz defteri sayfalarından fotokopiler gönderirdi; bu 29 Kasım 2011 tarihli mektubuyla birlikte gelmişti.
My teacher would send me photocopies of pages from his sketchbooks; this one came with his letter of Nov. 29th, 2011.
Öğretmenimin elinin emeği. Fotoğrafın arkasındaki yazı: "bu bir süre önce yaptığım 'Flying Warrior' isimli römorkör." 10 Ocak 2011 tarihli mektubundan.
Inscripton behind the photo: "This is a tug, 'Flying Warrior', which I built some time ago." From his letter of Jan. 10th, 2011.
Fotoğrafın arkasındaki yazı: "'Max the Mutt' animasyon stüdyosu (aslında okul) için bir torba dolusu kemikten biraraya getirdiğim köpek iskeleti." 10 Ocak 2011 tarihli mektubundan.
Inscription behind the photo:
"Dog skeleton which I assembled from a loose bag of bones- for 'Max the Mutt' animatin studio" (Really a school). From his letter of Jan. 10th, 2011.
Öğretmenimin çalışma odamda asılı resmi, diplomamın altında.
"Dünyanın en iyi öğretmeni."
A photo of my teacher in my study, hanging under my Animation diploma.
The inscription translates as "The best teacher in the world."
ENGLISH"... So I draw- and draw. I can't stop! What a pleasure it is! And how useful! I get a great 'kick' out of visualising things I want to make and then finding that they come out just as I visualised them..."
I learned from a Facebook post dated April 4th 2015 that he had passed away.
James Macaulay was a teacher at the animation department of Sheridan College, which I attended during the summers of 1980, 81 and 82. The summer program was offered to international students and Mr Macaulay- alright, Jim- was always present among the students even though, as far as I can remember, he wasn't officially assigned to teach during the summer program. (Correct me if I'm wrong on this!) He genuinely wanted to teach all he knew, and if you genuinely wanted to learn, you had a perfect teacher-student rapport. One student wanted to make an anti-whaling film and Jim, perfectly in his element, explained what a whaling ship looks like. The next thing we know he came in with a stylized, palm-sized whaler carved out of wood, complete with harpoon, which he had conjured in his workshop for the purpose, and gave it to the student.
We had corresponding interests- drawing, animation, trains, planes, ships, models, well-crafted things. When I managed to track down his address we became fine pen-friends. It was always a thrill to recognize his elegant, flourishing handwriting on the envelope. He would include photocopies of pages from his sketchbooks and photos of his handiwork. When I had students of my own, I passed on whatevever knowledge I could to my students and even shared his letters.
Then I learned of his illness, which never seemed to dampen his spirit. But his letters became less frequent. Looking through my files, I find his last letter to me was dated April 24th 2013, almost two years ago. In it he announced he would be moving soon, having to give up his workshop, and promised to write a long letter "just as soon as I am able". My last letter to Jim is dated June 2nd 2014, and I sent him a seasonal greeting illustration in December. Though I now feel I should have written again, I at least have the consolation of being the last to write!
I have lost, a source of inspiration, a role model, a kindred spirit, a good friend, a father figure less than a year after losing my own father. Aside from the sadness that always comes with such loss, I feel a strange kind of loneliness. Being Jim's student, I will now return to my pencil and papers for consolation, something Jim would have approved.
Conclusion of Jim's letter of Nov. 11th, 2011.
And thank you for being you, Mr. Macaulay, Jim.
Your old friend, Tash
